కాలం ఆగిన ఆ క్షణం

జ్ఞాపకాలని అక్షర బద్దం చేద్దాం రండి అన్న మహేష్ గారి పిలుపు విని నేను రాద్దాం అనుకొన్నా. కానీ ఎన్ని జ్ఞాపకాలని రాయను? నాలో నాకే తెలియకుండా నిద్రాణమై ఉన్న జ్ఞాపకాలెన్నో. నాతో కబుర్లు చెప్పేవి కొన్ని, నా చేత కమ్మని కలలని కనిపించేవి కొన్ని, నా చేత నవ్వుల్ని రువ్వించేవి కొన్ని, నా చేత కవితలు రాయించేవి కొన్ని, కానీ ఇన్ని జ్ఞాపకాలు నాకున్నా నాచేత కన్నీరు పెట్టించేది మాత్రం ఒక్కటే. ఆ జ్ఞాపకాన్నే అక్షరబద్ధం చేయాలని అనుకొన్నా. కానీ రాయాలంటూ మొదలు పెడితే కలం కదిలితేగా. ఎలాగో ఒకలా కలం కదిలించడం మొదలుపెడితే చాలు అశ్రువులు అలా రాలిపోతూనే ఉన్నాయి. అతికష్టం మీద నా ఈ మరచిపోలేని జ్ఞాపకాన్ని మీముందర ఉంచుతున్నాను.

===============================================================

కాలం ఆగిన ఆ క్షణం.===============================================================
"కలా, వీడు మా పిన్ని కొడుకు. I-CET ranker. నీకు సీనియర్ అవుతాడు". అన్న అనురాధ ఆంటీ పిలుపుతో వాళ్ళింట్లో కూర్చొని పేపర్ చదువుతున్న నేను తలెత్తాను. నా ఎదురుగా ఇంచుమించు ఓ ఆరడుగుల రూపం, టవల్ భుజాన వేసుకొని ఓ చిర్నవ్వుతో. నేను సమాధానంగా ఓ చిన్న చిర్నవ్వు నవ్వాను. అంతలోనే ఆ రూపం "స్నానం చేసి వస్తాను. మళ్లీ మాట్లాడుకుందాం" అంటూ వెళ్ళిపోయింది. నవ్వుల గురించి కవులు చాలా రకాలుగా వర్ణించారు. కానీ ఈ నవ్వు నా స్మృతిలో ఇంకా మెదులుతూనే ఉంది. అవునూ మీరెక్కడైనా కళ్లు నవ్వడం చూసారా? నేను చూసాను, ఆ రూపం కళ్ళతో నవ్విన నవ్వు నాకిప్పటికీ గుర్తే మరి.

ఈ లోపల మీకు అనురాధ ఆంటీ గురించి చెప్పాలి. వాళ్ళు మా ఇంట్లో బాడుగకి వచ్చి అప్పటికి 2 సంవత్సరాలు అయింది. అనురాధ అంటే స్నేహం అంట. మా ఆంటీకి ఆ పేరు వాళ్ళ అమ్మ నాన్న కర్రెక్టుగా పెట్టారు. వాళ్ళు మా ఇంట్లో join అయిన 2 రోజులకే మా తాతయ్య (మా నాన్నా వాళ్ల నాన్న. నాకీ మాత్రం తెలుగు అబ్బిందంటే అంతా ఆయన చలవే. నన్ను ఒడిలో కూర్చోబెట్టుకొని ఒకొక్క పద్యం చదివి వినిపిస్తూ దాని తాత్పర్యంతో సహా చెప్పేవారు) చనిపోయారు. ఆ రోజంతా మా ఇంట్లో దీపం వెలగలేదు, ఎవ్వరమూ సరిగ్గా భోజనం కూడా తీసుకోలేదు. అప్పుడు మా ఆంటీ వచ్చి మా అందరికీ కాఫీ కలిపి ఇచ్చి మేమందరం సరిగ్గా భోజనాలు చేసేట్టు చూసుకొన్నారు. మాది రెండతస్థుల భవనం. కింద రెండు portions ఉంటాయి. పైన మా కుటుంబం అంతా ఉంటుంది. కింద ఉండే రెండు portions లో ఒక దాంట్లో అనురాధ ఆంటీ వాళ్ళు ఇంకో దాంట్లో సుమా ఆంటీ వాళ్ళు ఉంటారు. సుమా ఆంటీ వాళ్ళు అప్పటికి join అయ్యి చాలా సంవత్సరాలు అవుతున్నా మా తాతయ్య చనిపొయ్యారని తెలిసి కూడా పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. కానీ మా అనురాధ ఆంటీ మమ్మల్ని బాగా దగ్గరుండీ మరీ చూసుకొన్నారు. ఈ ఒక్క సంఘటన చాలు అనురాధ ఆంటీ మనస్తత్వం ఏమిటో చెప్పడానికి.

ఈ రెండు సంవత్సరాలలో ఆంటీ మా కుటుంబంతో బాగా కలిసిపొయ్యారు. ఆంటీకి ఇద్దరు చిచ్చర పిడుగులు. ఒకరేమో బాబు ఇంకోరేమో పాప. ఇల్లంతా పీకి పందిరి వేసే టైపు. ఆంటీ ఎప్పుడు బాబుని తిడుతూనే ఉంటారు, ఎలా అంటే "అబ్బా వీడితో వేగలేక చస్తున్నా. వీడి కన్ని వీళ్ళ మేనమామ బుద్దులే వచ్చాయి". అప్పట్లో ఈ మేనమామ ఎవరో నాకర్ధం అయ్యేది కాదు. ఇదిగో ఇప్పుడు అర్ధం అయింది, ఈ శాల్తీనే అని. ఇంతలో బాత్రూం తలుపు తీసిన శబ్దం, ఆ రూపం తల తుడుచుకుంటూ అలా నడిచి వచ్చి నాకెదురుగా వున్న కుర్చీలో ఆశీనమైంది. అతన్ని ఈ లోపులో కొద్దిగా పరిశీలనగా చూసాను. ఆలోచనలతో కొద్దిగా ముడుతలు పడ్డ విశాలమైన నుదురు, ఆ నుదిటిమీద అల్లర చిల్లరగా పడే జుట్టు, నవ్వితే చొట్టలు పడే బుగ్గలు, పర్లేదు పిల్లాడు బానే ఉన్నాడు కాకపొతే కొద్దిగా కాదు, కాస్త బాగా మాసిన గడ్డం ఒకటి అడ్డంగా అని నేను అనుకొంటూ ఉండగా, ఇంతలో అతను తలెత్తి చిన్నగా నవ్వి "ఏమిటి నా గడ్డం గురించి ఆలోచిస్తున్నారా?" అని అడిగాడు. నేను అదిరిపడ్డాను. మొహం చూసి లేకపొతే కళ్ళను చూసి మనస్సు లోపలి భావాలను చెప్పొచ్చు అన్న సంగతి నాకు తెలుసు కానీ, ఇలా సూటిగా నా ఆలోచనలని చదివెయ్యడం నాకు చాలా ఆశ్చర్యమేసింది. కానీ నా భావాలేమి కనిపించనివ్వకుండా చిన్నగా నవ్వి ఊరుకున్నాను. "ఏం చెయ్యను? నేను షేవింగ్ చేసుకున్న ప్రతిసారీ ఎవరో ఒకరు నీకు గడ్డమే అందం రా అని చెబుతూంటే ఇక షేవింగ్ జోలికి వెళ్ళడం మానేసాను" అని అన్నాడు.

"సరే కానీ మీదే కాలేజీ?" అన్న అతని ప్రశ్నకు నేను నా కాలేజీ వివరాలందించాను. మా కాలేజీ పేరు వినగానే "ఓ ఆ కాలేజీనా? దాంట్లో మా ఫ్రెండొకడు ఉన్నాడు. మీకు సీనియర్. మీకే problem కానీ help కానీ కావలసి వచ్చినా వాడిని contact అవ్వండి. నేను కూడా వాడికి చెబుతాలెండి" అని వెంటనే తన mobile తీసి అతనికి call చేసి పలానా అంటూ నా details అన్ని ఇచ్చి "ర్యాగింగ్ అంటూ నాకు కానీ చెప్పిందా నీ తోలు తీస్తానురా" అని ఒక చిన్న సైజు వార్నింగ్ లాంటిది ఇచ్చేసాడు. కాస్త నా ముందర ఎక్కువ చేస్తున్నాడనిపించినా, నేనేమో సీనియర్లు ఎవరన్నా తెలిసుంటే రాగింగు తప్పించుకోవచ్చు కదా అనుకొని అన్నింటికీ బుద్దిగా తలూపాను. అలా అతనితో పరిచయం ఏర్పడింది. తను హైదరాబాదులో ఏ కాలేజిలో చదివేది, ఎక్కడ ఉండేది అని తన వివరాలు చెప్పాడు. ఆ రోజే రాత్రికి హైదరాబాదు వెళ్తున్నానని కూడా చెప్పాడు. ఇంతలొ మా అమ్మ పిలవడంతో తన దగ్గరినుంచి శెలవు తీసుకొని మా ఇంటికి వెళ్ళిపోయాను.

మరుసటి రోజు కాలేజీకి బయలు దేరాను ఆతను చెప్పిన మా సీనియరు పేరును గుర్తుకు తెచ్చుకుంటూ. నేను, నా ఫ్రెండు అలా కాలేజీలో అడుగు పెట్టగానే సీనియర్ల గుంపు మమ్మల్ని అడ్డగించింది. పలానా చెయ్యమని, పలానా వారిలాగా మాట్లాడమని, డాన్స్ చెయ్యమని, పాట పాడమని ఇలా ఏడిపించారు. కానీ నేను వారిలో కాస్త లీడర్ లాగా కనిపిస్తున్న వ్యక్తి దగ్గరకెళ్ళి "సర్ ఇక్కడ విజయ్ అంటే ఎవరు?" అని అడిగాను. "ఎందుకు?" అని బుల్లెట్ లాగ వచ్చింది ప్రశ్న అవతలి పక్కనుంచి. దానికేమో నేను తింగిరి దాని లాగా "నేను పలానా వారి ఫ్రెండుని. ఆతను విజయ్ ని కలవమని చెప్పాడు. అందుకని" అని అంటూ నసిగాను. కానీ నాకేం తెలుసు సీనియర్లు ఎవరన్నా తెలుసు అంటే రాగింగు ఇంకాస్త ఎక్కువ చేస్తారని అందులోనూ అమ్మాయిలకి ఈ బాధలెక్కువ అని. అంతే అక్కడ సీను మొత్తం మారిపోయింది. అందరు నన్ను చుట్టిముట్టి మిగతా వారినందరినీ క్లాసులకి వెళ్ళిపొమ్మని చెప్పి నన్ను ఏడిపించారు చూడండీ అబ్బో అది తలుచుకుంటే ఇప్పటికీ నాకు వణుకు వస్తుంది. నాకు తర్వాత తెలిసింది నేను తింగిరి దానిలాగా వెళ్లి అడిగిన వ్యక్తే విజయ్ అని, తను మా ఫ్రెండు అని చెప్పింది అతనేనని.

ఆ రోజు కాలేజీ నుంచి ఇంటికి వచ్చిన తర్వాత నేను ఒకటే గోల మా ఇంట్లోవాళ్ళతో, నేను కాలేజీకి వెళ్ళనంటే వెళ్లనని. ఇంట్లోవాళ్ళు నన్ను మెల్లగా సముదాయించి విషయం ఏమిటో కనుక్కొని అనురాధ ఆంటీకి చెప్పారు. ఆంటీ వాళ్ళ తమ్ముడికి call చేసి మాట్లాడారు. "నేను చెబుతాను వాడికి. అయినా కాలేజీలో ఇలాంటివన్నీ మామూలే. పర్లేదు వెళ్ళమనండి" అని చెప్పాడని ఆంటీ చెప్పారు. సరే ఎలాగోలా తర్వాతి రోజు కాలేజీకి వెళ్లాను. ఆ రోజు ఎవ్వరూ మా జోలికి రాలేదు. కాలేజీ వదిలారు, నెమ్మదిగా అందరం ఇంటి దారిబట్టాం. హమ్మయ్యా ఇక మా జోలికి ఎవ్వరూ రారు అనుకొంటుండగా.........

==============================================================
ఈ జ్ఞాపకాన్ని అక్షరబద్ధం చేద్దామనుకొంటే మది పైని శిలాక్షరాలు అలా అలలా పొంగిపొర్లి పోతున్నాయి అందుకని దీని కొన్ని భాగాలుగా రాద్దమనుకొంటున్నాను. ఇదే మొదటి భాగం అనుకోని చదవండి. తొందరలోనే చివరి భాగాన్ని మీకందిస్తాను. దీన్ని చదివి మీ అమూల్యమైన అభిప్రాయాలని/ప్రోత్సాహాన్ని అందిస్తే అదే పదివేల వరహాలు.
===============================================================